Οι προετοιμασίες στο φορτηγό πλοίο «Σοφία» ήταν πυρετώδεις. Έπρεπε να γίνουν ορισμένες εργασίες επισκευών, βελτιώσεων και προσθηκών αλλά ταυτόχρονα και όλες οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που προέβλεπαν σημαντικό όγκο δικαιολογητικών, αδειών κλπ.
Όλες οι εργασίες γινόντουσαν από εθελοντές, που ήταν άνθρωποι διαφόρων ειδικοτήτων, είχαμε συν- τηρητή έργων τέχνης, φοιτητή, καπετάνιο ιστιοπλοϊκών, τον καπετάνιο του πλοίου, τον δεύτερο καπετάνιο, λιμενεργάτες του Ο.Λ.Π., εργάτες, ηλεκτροσυγκολλητές, διπλωματούχους μηχανικούς και άλλους. Εκτός από δύο-τρεις ξένους εργάτες που έπερναν απλά το μεροκάματο, όλοι οι άλλοι προσέφεραν εργασία αφιλοκερδώς. Εγώ επήγαινα καθημερινά συνήθως απογεύματα και βοηθούσα όπου χρειαζόταν.
Η προετοιμασία αυτή του πλοίου, τα υλικά ανθρωπιστικής βοήθειας και η φόρτωση του πλοίου το οποίο μετονομάσθηκε σε «Ελεύθερη Μεσόγειος» διήρκησε περίπου 10-12 ημέρες και υπολογίζαμε αναχώρηση την Παρασκευή 21-5-2010. Θα μεταφέραμε διάφορα υλικά ανθρωπιστικής βοήθειας, οπως, 246 ηλεκτροκίνητα καροτσάκια για άτομα με ειδικές ανάγκες, 50 ξύλινα προκατασκευασμένα κτίριο που προορίζονταν κυρίως για την κατασκευή σχολείων, βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών και ήταν συσκευασμένα σε μορφή πάνελς, δύο κοντέϊνερς με δύο μονάδες αφαλάτωσης, δύο μεγάλες γεννήτριες ρεύματος, τούβλα, κεραμίδια, ιατρικός εξοπλισμός, φαρμακευτικά υλικά, εκπαιδευτικά υλικά ( σχολικές τσάντες, τετράδια, μολύβια και γραφική ύλη) κ.α.
Επειδή όμως δεν είχαμε καμμία βοήθεια και στήριξη από την Κυβέρνηση, αντιθέτως ήλθαν επανειλημμένα οι λιμενικοί και σταμάτησαν τις εργασίες επισκευών, ηλεκτροσυγκολλήσεων κλπ. ζητώντας άδεια ηλεκτροσυγκολλητού από όλους, λέγοντάς μας ότι ο υποδιοικητής δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα και έτσι ήλθαν να μας ελέγξουν για να μας δυσκολέψουν και να σταματήσουν τις εργασίες. Αυτό έγινε τουλάχιστον δύο φορές παρουσία μου.
Με όλες αυτές τις καθυστερήσεις τελικά καταφέραμε να αναχωρήσει από την ιχθυόσκαλα Κερατσινίου το «Ελεύθερη Μεσόγειος» το μεσημέρι της Τρίτης 25-5-2010, ενώ εμείς με το επιβατικό «Σφενδόνη», στο οποίο επέβαινα, φύγαμε από την Μαρίνα Ζέας το βράδυ στις 20,45’ ύστερα από πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες (π.χ. μας ζήτησαν να κατέβουν 4 άτομα ως υπαράριθμοι).
Στο πλοίο γρήγορα γνωριστήκαμε μεταξύ μας και γίναμε μία οικογένεια. Εκτός από τους Έλληνες επιβάτες υπήρχε η Σουηδική αποστολή, αποτελούμενη από αραβικής καταγωγής Σουδούς πολίτες ανάμεσα στους οποίους ήταν και ένας παιδίατρος, η Γαλλική αποστολή αποτελούμενη από Άραβες από την Τυνησία και το Μαρόκο που διέμεναν στην Γαλλία και ήταν Γάλλοι υπήκοοι καθώς και δύο Άραβες που διέμεναν στην Ιρλανδία, δύο Άραβες ανώτερα στελέχη της παλαιστινιακής κοινότητας, δύο Άραβες που ήταν Ιρλανδοί υπήκοοι, τέσσερις αμερικανοί εκ των οποίων η μία γυναίκα, η δημοσιογράφος Μαρία Ψαρρά από την εφημερίδα “Έθνος” , η δημοσιογράφος Κατερίνα Κιτίδη του “tvxs.gr” , ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου από το Ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, δύο ιταλοί από το τηλεοπτικό κανάλι “RAI3”, δύο βούλγαροι από τηλεοπτικό κανάλι, δύο τσέχοι από αντίστοιχο τηλεοπτικό κανάλι, τρεις δημοσιογράφοι από το κανάλι «AL JAZEERA» και το πλήρωμα που απαρτιζόταν από τον καπετάνιο Θοδωρή Μπούκα, τον δεύτερο Πέτρο Παπακινό, τον α’ μηχανικό Αποστόλη Παπαδημητρίου και τον ναύτη Σπύρο Αυγέρη. Μαζί μας με τους αμερικάνους ήταν ο εκ των ιδρυτών του «free gaza” ο γλωσσολόγος καθηγητής Πανεπιστημίου Dr. Paul S. Larudee, Ph.D. και ο αμερικανός πρώην πρέσβης Edward Peck ηλικίας 81 ετών! Οι έλληνες που επιβαίναμε στο «Σφενδόνη» όταν σαλπάραμε από την Μαρίνα Ζέας ήταν ο Νίκος Βαλκάνος, ο πολιτικός μηχανικός Χρήστος Τσιγαρίδας, ο λιμενεργάτης Άρης Παπακωστόπουλος, ο κτηνίατρος Γιώργος Λιερός, ο ορθοπαιδικός Καμπάνι Χαλέντι που ζεί και εργάζεται στη Πρέβεζα, ο οικονομολόγος Δημήτρης Γελάλης από την Λάρισα, η πολιτικός μηχανικός Δήμητρα Κυρίλου και ο γράφων από τους «Μηχανικούς της Γης».
Στην διαδρομή προς το λιμάνι της Ρόδου η ατμόσφαιρα στο πλοίο ήταν πολύ καλή, όλοι είχαμε μέσα μας την χαρά που σεμμετέχουμε σε αυτή την αποστολή αλλά και την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην Γάζα. Το φαγητό μας ήταν λιτό και αποτελείτο κυρίως από ψωμί η αραβική πίτα η τόστ με ζαμπόν και τυρί, γραβιέρα, ντομάτες, αγγούρι, εληές και τις δύο πρώτες ημέρες και χαλβά (μετά τελείωσε).
Φθάσαμε στην Ρόδο το απόγευμα κατά τις 19,30’. Θα διανυκτερεύσουμε σε ξενοδοχείο, να ξεκουραστούμε και να κάνουμε και ένα μπάνιο που πραγματικά χρειαζόμαστε. Στο καράβι οι συνθήκες ήταν μάλλον δύσκολες κυρίως όσον αφορά τη καθαριότητα (δεν υπήρχε δυνατότητα να κάνεις μπάνιο) αλλά και την ξεκούραση διότι υπήρχαν 25 κρεββάτια κάτω στο σκοτεινό μέρος του πλοίου με λίγο εξαερισμό και χωρίς τουαλέττα (υπήρχαν δύο αλλά δεν επιτρεπόταν να τις χρησιμοποιούμε), ενώ οι επιβάτες μαζί με το πλήρωμα είμασταν 58.
Το βράδυ ο Ροδίτης κτηνίατρος Γιώργος Λιερός μας πήγε σε μία παραδοσιακή ροδίτικη ταβέρνα όπου φάγαμε νόστιμα τοπικά φαγητά. Η παρέα που αποτελείτο από τους αμερικανούς Paul Larudee, τον πολιτικό μηχανικό Τζήν, την γυναίκα αμερικανίδα, τον Τζό, την πολιτικό μηχανικό Δήμητρα Κυρίλου δύο Άραβες από την Ιρλανδία και τον γράφοντα ήταν κεφάτη και απήλαυσε πραγματικά το φαγητό.
Το ραντεβού μας ήταν στις 8.00’ το πρωϊ στο πλοίο με προβλεπόμενη αναχώρηση στις 09.00’. Τελικά στις 10,15’ αναχωρήσαμε από το λιμάνι της Ρόδου με προορισμό το σημείο στην θάλασσα, νότια στην Κύπρο, όπου θα παραλαμβάναμε τους βουλευτές κ.Τάσο Κουράκη και κ. Οδυσσέα Βουδούρη, τον Κύπριο Ευρωβουλευτή κ. Κ. Τριανταφύλλη, άλλους ξένους κοινοβουλευτικούς, καθώς και ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών Τελικά φθάσαμε στο καθορισμένο σημείο και μας υποδέχθηκαν ένα περιπολικό σκάφος του λιμενικού, ένα φουσκωτό και ένα ελικόπτερο που πετούσε σε μικρή απόσταση πάνω από τα κεφάλια μας.
Διερωτήθηκα εάν δεν επρόκειτο να επιβιβάσουμε και Κύπριους κοινοβουλευτικούς πως θα μας υποδεχόντουσαν. Μας είπαν ότι είχαν διαταγή να μην επιτρέψουν να αποβιβασθεί και να επιβιβασθεί ουδείς στο «Σφενδόνη» και ότι θα έπρεπε να απομακρυνθούμε και να πάμε έξω από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου στα 12 μίλια.
Το “AL JAZEERA” είχε κατευθείαν τηλεοπτική δορυφορική μετάδοση με αποτέλεσμα να ακουσθεί η έκκληση του καπετάνιου μας Θοδωρή Μπούκα να απομακρυνθεί το ελικόπτερο διότι μας τρομοκρατούσε. Έτσι και το ελικόπτερο απομακρύνθηκε και μας επέτρεψαν να παραμείνουμε εκεί που ήμασταν μέσα στα χωρικά ύδατα της Κύπρου αλλά ίσχυε η απαγόρευση αποβίβασης και επιβίβασης επιβατών στο πλοίο μας.
Υπήρχε συνεννόηση να έλθουν με άλλο σκάφος οι επιβάτες για να επιβιβαστούν στο «Σφενδόνη», ακούστηκε για ένα φουσκωτό που θα μισθώνανε, η κάποιο άλλο σκάφος. Τελικά μάθαμε ότι θα ερχόντουσαν με το αμερικανικής σημαίας «Challenger I» και περιμέναμε μεσοπέλαγα μέχρι την άλλη μέρα το απόγευμα χωρίς αποτέλεσμα.
Μας είπαν να αλλάξουμε σημείο διότι οι επιβάτες θα ερχόντουσαν να επιβιβαστούν κάπου νότια ανοικτά στην Αμμόχωστο. Έτσι και έγινε. Πήγαμε εκεί, περιμέναμε και τελικά αργότερα μάθαμε ότι οι επιβάτες επιβιβάστηκαν στο τούρκικο επιβατικό «MAVI MARMARA”.
Ξεκινήσαμε πάλι να πλέουμε προς το ραντεβού μας με τα υπόλοιπα πέντε πλοία κάπου μεσοπέλαγα.
Φθάσαμε μεσημέρι και αφού έγινε η τελευταία συνάντηση, με συμμετοχή Ελλήνων Τούρκων, Αμερικανών και Αράβων και συμφωνήθηκε η κοινή γραμμή που θα ακολουθούσαν. Η συνάντηση πραγματοποίηθηκε στο Τούρκικο επιβατηκό « Mavi Marmara» το οποίο μετέφερε περίπου 580 επιβάτες κυρίως Τούρκους αλλά και άλλων εθνικοτήτων καθώς και αρκετούς δημοσιογράφους.
Έτσι ξεκινήσαμε, ο στολίσκος των έξι πλοίων, στις 16.00’ της Πέμπτης 27 Μαϊου να πλέουμε προς την Γάζα. Η προγραμματισμένη αναχώρησή μα για τις 14.00’ καθυστέρησε δύο ώρες λόγω της συνάντησης των υπευθύνων αλλά και κάποιων ανταλλαγών επιβατών που έγιναν κυρίως στους δημοσιογράφους. Η Μαρία Ψαρρά του Έθνους πήγε στο φορτηγό «Ελεύθερη Μεσόγειος» ενώ ο Άρης Χατζηστεφάνου του Ράδιο Σκαϊ πήγε στο τούρκικο πλοίο.
Ο καπετάνιος μας, ένα θαυμάσιο και αγαπητό παιδί από την Κέρκυρα, εθελοντής και αυτός, ήταν συνεχώς 20-22 ώρες στο πόδι. Γιαυτό τον λόγο τον βοηθούσαμε όπου μπορούσαμε και του κρατούσαμε παρέα για να τον κρατάμε και ξύπνιο. Έτσι εκείνο το βράδυ της επίθεσης βρέθηκα μαζί του στην γέφυρα μέχρι τις 3.30’ το πρωϊ και αφού τα πράγματα φαινόντουσαν «ήσυχα» πήγα να ξεκουραστώ λίγο κάτω στην καμπίνα. Βέβαια η ανησυχία υπήρχε, διότι εδώ και αρκετές ώρες μας «συνόδευαν» σε απόσταση διακριτικά δύο πλοία που υποθέσαμε ότι είναι ισραηλινά, διότι είχαν βάλει τον στολίσκο μας ανάμεσά τους. Ο στολίσκος μας αποτελείτο από έξι πλοία τρία φορτηγά και τρία επιβατικά, από τα οποία ένα φορτηγό το «Ελεύθερη Μεσόγειος» και ένα επιβατικό το «Σφενδόνη» ήταν ελληνικά, το φορτηγό δε είχε και ελληνική σημαία νηολογίου Λέρου.
Τα ουρλιαχτά του δεύτερου καπετάνιου Πέτρου Παπακινού με ξύπνησαν - ήταν περίπου 4,20’ το πρωϊ - και με τις πυτζάμες ανέβηκα σιγά σιγά την απότομη καραβίσια σκάλα που οδηγούσε στο σαλόνι και από το προτελευταίο σκαλί αντίκρυσα έναν μαύρο με μαύρη κουκούλα άνθρωπο που έμιαζε σε μένα, μέσα στον ύπνο μου, με έναν επιβάτη που είχαμε μαζί μας. Αφου κοίταξα καλύτερα όμως - είχα αρχίσει και να ξυπνάω - είδα έναν πάνοπλο κομμάντο με κράνος και μαύρη κουκούλα που άφηνε μόνον τα δύο μάτια του ελεύθερα σαν κουμπότρυπες.
Ευτυχώς δεν με αντιλήφθηκε και γρήγορα κατέβηκα την σκάλα πήγα στην καμπίνα, ντύθηκα γρήγορα, πήρα μαζί μου την βιντεοκάμερα, την φωτογραφική μου μηχανή, το κινητό και τα φάρμακά μου και ανέβηκα γρήγορα την σκάλα και βρέθηκα στο σαλόνι. Εκεί ήταν όλοι συγκεντρωμένοι, τους είχαν βάλει να κάθονται στους καναπέδες και σε δεύτερο εσωτερικό κύκλο στο μεγάλο σαλόνι. Τις αποσκευές τις είχαν μεταφέρει στο μικρό σαλόνι που ήταν προς την πλώρη.
Οι στρατιώτες που ήταν παρατεταγμένοι γύρω μας δεν μου είπαν τίποτε για την καθυστέρηση και κάθισα και εγώ στον καναπέ όπου μου παραχώρησε την θέση του κάποιος συνεπιβάτης.
Η συμπεριφορά των κομμάντος ήταν σκληρή, βίαιη, αυταρχική και φασιστική θα έλεγα. Δεν μας επέτρεπαν να σηκωθούμε όρθιοι για να ξεπιαστούμε, να μιλάμε μεταξύ μας και για να πάμε στην τουαλέτα σηκώναμε το δάχτυλο όπως στο δημοτικό και περιμέναμε να μας πουν αυτοί πότε θα πάμε, ενώ οι τουαλέτες - υπήρχαν τρεις - ήταν ελεύθερες. Νερό μας έδιναν με καθυστέρηση.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι κομμάντος είναι να μας (κατασχέσουν) κλέψουν όλα τα ηλεκτρονικά είδη που είχαμε δηλ. βιντεοκάμερες, φωτογαρφικές μηχανές, κινητά τηλέφωνα, i-pod, κλπ. Σκέφτηκα προς στιγμή να βγάλω φωτογραφία τον στρατιώτη που ήταν απέναντί μου, στημένος σαν το μάρμαρο, αλλά προτίμησα να αφαιρέσω την κάρτα μνήμης SD της φωτογραφικής μηχανής μου που ήταν 8GB και πρέπει να είχε περισσότερες από 120 φωτογραφίες και να προσπαθήσω στην συνέχεια να την περάσω στην Ελλάδα εάν και όταν μας απελευθέρωναν.
Παρέδωσα την βιντεοκάμερά μου, την φωτογραφική μου μηχανή και το κινητό μου, τα οποία οι στρατιώτες κατέγραψαν σε μία λίστα και μου είπαν να τα ζητήσω έξω στην στεριά με τους αριθμούς 52, 54 56 και 57 και θα μου τα επιστρέψουν. Επίσης έχουν μείνει όλα τα προσωπικά μου είδη ρουχισμού κλπ. στις δύο αποσκευές μου κάτω στην καμπίνα.
Οι στρατιώτες μας μετέφεραν όλους στο κατάστρωμα του πλοίου όπου παραδώσαμε όλα τα ηλεκτρονικά μας είδη και αδειάσαμε τις τσέπες μας για να ελέγξουν το περιεχόμενό τους. Μου κράτησαν και δύο στυλούς και ένα μηχανικό μολύβι και όταν αντέδρασα μου είπαν «θα τα παραλάβετε και αυτά μαζί με τα άλλα».
Ο καπετάνιός μας είχε κτυπηθεί αρκετά και το δεξί αυτί του είχε σκιστεί αρκετά βαθειά από πιστόλι «ντέιζερ» που προκαλεί ηλεκτροσόκ. Ξαπλωμένος στο πάτωμα επάνω σ ένα στρώμα δέχθηκε την περιποίηση, αλλαγή στο τραύμα στο αυτί κλπ., των δύο γιατρών μας. Όταν τελείωσαν οι γιατροί και αισθάνθηκε λίγο καλύτερα έτοιμος να σηκωθεί, πλησίασαν οι δύο γιατροί και οι 4 νοσοκόμες - όλοι κουκουλοφόροι - των Ισραηλινών και τον ρώτησαν εάν ήθελε γιατρό και βοήθεια. Εκείνος απήντησε «έχω γιατρούς, δεν σας θέλω για γιατρό μου», ο δε γιατρός μας ο Σουηδός του είπε «εάν είσθε γιατρός και βοηθάτε τον κόσμο βγάλτε την μάσκα να δούμε το πρόσωπό σας, γιατί το κρύβετε; » . Οι Ισραηλινού γιατροί ντροπιάστηκαν και δειλά - δειλά απομακρύνθηκαν. Ϊσως ήταν η μοναδική στιγμή που ένοιωσα ότι έχουν και αυτοί κάποια τσίπα.
Ο Paul Larudee είχε καθήσει στο πάτωμα του καταστρώματος, διότι όπως ο ίδιος μας μάθαινε στην «εκπαίδευσή μας» χρειαζόντουσαν 2-4 άνθρωποι για να σε σηκώσουν και να σε οδηγήσουν εκεί που θέλουν όταν είσαι καθισμένος στο πάτωμα και προσπαθούσαν βίαια να τον σηκώσουν για να καθίσει όπως όλοι μας στην καρέκλα. Τελικά τον σήκωσαν και τον έβαλαν με το ζόρι να καθήσει στην καρέκλα. Ο Paul περίμενε 5 λεπτά να ηρεμήσουν τα πράγματα και ξαφνικά χωρίς κανένας να καταλάβει τίποτε πήδηξε στην θάλασσα. Μέχρι να τον μαζέψει η τορπιλάκατος που ακολουθούσε από την θάλασσα πέρασε περισσότερο από μία ώρα. Του πέταγαν σωσίβιο για να τον ανεβάσουν επάνω και αυτός κολυμπώντας ύπτιο απομακρυνόταν από αυτό κ.ο.κ.
Έτσι μετά από 9,5 ώρες ταξίδι φθάσαμε στο Ισραηλινό λιμάνι Ashdod. Όταν πλησιάσαμε στο σημείο που θα έδενε το καράβι προσπαθήσαμε να δούμε έξω από τα κουρτινάκια αλλά δεν μας επέτρεψαν. Ανοίγοντας λίγο λοξά την κουρτίνα μπόρεσα να δώ πολλούς άνδρες του Ισραηλινού Ναυτικού και αστυνομικούς να τρέχουν από εδώ και από εκεί και ισραηλινούς πολίτες να κρατούν σημαίες του Ισραήλ και να φωνάζουν εναντίον μας.
Μας πήγαν συνοδεία άνδρες του Ναυτικού του Ισραήλ μέσα σε τεράστιες μεταλλικές σκηνές που εσωτερικά είχαν διαμορφωθεί σε εξεταστήρια με τραπέζια με τρεις αστυνομικούς εκ των οποίων η μία κοπέλλα. Υπήρχε σε κάθε τραπέζι, ένα κομπιούτερ, μία έγχρωμη φωτογραφική μηχανή Polaroid και ένα πολυμηχάνημα. Μου έκαναν λεπτομερή σωματική έρευνα και με οδήγησαν στους αστυνομικούς-ανακριτές.
Άρχισαν την ανάκριση λέγοντάς μου «μπήκατε παράνομα στη χώρα μας» εγώ απήντησα «εσεις με συλλάβατε παράνομα σε διεθνή ύδατα και με οδηγήσατε στη χώρα σας. Εγώ είχα προορισμό την Γάζα όπως ξέρετε δεν ερχόμουν στο Ισραήλ». «Ήσασταν σε διεθνή Ισραηλινά ύδατα» μου είπε με σιγουριά ο ανεγκέφαλος αστυνομικός και συνέχισε με ύφος υποτιμητικό «Τι να σας κάνουν εσάς στην Γάζα», «είμαι πολιτικός μηχανικός και με χρειάζονται για να τους βοηθήσω να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους που ισοπεδώθηκαν».
Μού έβγαλαν 4 έγχρωμες φωτογραφίες και συμπλήρωναν διάφορα χαρτιά που τα έβαζαν μαζί με το διαβατήριό μου. Ο ένας αστυνομικός μου είπε ότι έχω δύο δυνατότητες : η υπογράφω την δήλωση απέλασης η πάω φυλακή για να δικαστώ στην συνέχεια με δικηγόρο και την συνδρομή της πρεσβείας μου. Μου παρουσίασε μία πυκνογραμμένη σελίδα στα εβραϊκά και μου είπε να υπογράψω. Εγώ αρνήθηκα φυσικά λέγοντάς του ότι δεν καταλαβαίνω τίποτε. Με ρώτησε εάν ήξερα αγγλικά και είπα ότι ξέρω λίγα και μου παρουσίασε ένα δεύτερο χαρτί αραιά γραμμένο και αφού τσεκάρισε με στυλό τρεις προτάσεις του μου είπε ότι το πρώτο χαρτί περιείχε μόνον αυτές τις προτάσεις. Αρνήθηκα και πάλι να υπογράψω οπότε μου παρουσίασε ένα τρίτο χαρτί που θεώρησα ότι ήταν ανώδυνο - έλεγε ότι θα απελαθώ εντός το πολύ τριών ημερών με την θέλησή μου - και το υπέγραφα αφού ζήτησα και πήρα φωτοαντίγραφο. Κατάφερα επίσης να πάρω και το δεύτερο χαρτί μαζί μου.
Αφού και πάλι μου έκαναν λεπτομερή σωματική έρευνα με οδήγησαν σε ένα ελεύθερο χώρο που χωριζόταν από τους υπόλοιπους χώρους με καρέκλες και κάθισα εκεί μαζί με άλλους περιμένοντας την εξέλιξη που θα είχε η σύλληψή μου. Εκεί είδα να περνούν διάφοροι συναγωνιστές μου όπως ο Paul σε αναπηρική καρέκλα και άσχημα κτυπημένος, ο καπετάνιος Ζαχάρης και άλλοι.
Μετά από πολύ ώρα με οδήγησαν στους γιατρούς. Και οι γιατροί ήταν σε ομάδες με ένα τραπέζι και μία νοσοκόμα στην κάθε ομάδα.
Εκεί μου πήραν αναλυτικά το ιατρικό ιστορικό μου το οποίο και υπέγραψα, μου πήραν την πίεση και μετά με πέρασαν σε ένα μικρό δωμάτιο όπου με εξέτασε ένας νεαρός γιατρός. Ίσως ήταν και η μόνη στιγμή που αισθάνθηκα ότι είμαι με ανθρώπους.
Μετά μας οδήγησαν σε μία αστυνομική κλούβα σαν αυτή που μεταφέρουν καταδίκους, με σιδερένια εσωτερικά πλέγματα με στρογγυλές τρύπες που δεν επέτρεπαν να βλέπεις καλά έξω και μας είχαν και περιμέναμε εκεί 45’. Ήμουν πίσω με τρεις άλλους κρατούμενους, ενώ πιό μπροστά στην κλούβα ήταν άλλοι δύο κρατούμενοι. Στο μπροστινό μέρος της κλούβας ήταν ο οδηγός και άλλος ένα αστυνομικός ενώ στο πίσω επέβαιναν δύο πάνοπλοι αστυνομικοί. Χτυπούσαμε δυνατά στα παράθυρα με τις γροθιές μας για να ξεκινήσουμε η να βάλουν το αίρ κοντίσιον διότι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνυκτική με πολύ ζέστη και αναπνέαμε με δυσκολία. Πράγματι μετά από 20’ περίπου καταφέραμε και μας άνοιξαν τον κλιματισμό.
Ο καταυλισμός για τους προς απέλαση ξένους δεν ήταν πολύ μακριά από το αεροδρόμιο και κάναμε 45’ περίπου να φθάσουμε. Η ώρα ήταν 18.30’.
Μας έβαλαν σε κελιά. Εγώ ήμουν στον πρώτο όροφο σε κελί με τέσσερα διπλά σιδερένια κρεββάτια σαν κουκέτες το ένα πάνω στο άλλο. Μαζί μου ήταν ο α’ μηχανικός του «Ελεύθερη Μεσόγειος» Νεκτάριος Χρυσοχοϊδης, ο Σουηδός βουλευτής τούρκικης καταγωγής Mehmet Kaplan, ο Σουηδός διάσημος συγγραφέας Henning Mankel που τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερο από σαρανταπέντε γλώσσες, επιβάτες και οι δύο του ‘’Ελεύθερη Μεσόγειος” και άλλοι δύο ακτιβιστές που δεν γνώριζα.
Το κάθε κρεββάτι είχε ένα στρώμα και δύο στρατιωτικές κουβέρτες. Επίσης διέθετε δύο δυνατούς προβολείς έναν στο κεφάλι και έναν στα πόδια που μαζί με τους τρεις προβολείς της οροφής δεν σου επέτρεπαν να αποκοιμηθείς. Υπήρχε επίσης μία τουαλέττα, ένας νιπτήρας και ένα ντους όλα μέτριας καθαριότητας. Η πόρτα του κελιού ήταν παχιά, σιδερένια και δεν είχε εσωτερικά πόμολο ή κλειδαριά, άνοιγε με κλειδί ασφαλείας μόνον από έξω.
Ο Σουηδός βουλευτής κτυπούσε επανειλημμένα επί μισή ώρα το τζαμάκι στην πόρτα για να ζητήσει φαγητό και νερό. Κάποια στιγμή κάποιος φρουρός του απήντησε και αργότερα μας έφερε 6 σάντουϊτς και πλαστικά ποτήρια για νερό.
Περίπου στις 4.00’ το πρωϊ σηκώθηκα διότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Κτυπούσα επανειλημμένα το τζαμάκι της πόρτας και μετά από 5’ ήλθε κάποιος μου άνοιξε την πόρτα και του ζήτησα έναν γιατρό, αέρα καθαρό και νερό. Με έβαλε να καθίσω στον πάγκο που υπήρχε μπροστά στην υποδοχή και μετά από 5’ με ξαναέβαλε στο κελί λέγοντάς μου ότι δεν προλαβαίνανε να μου φέρουν γιατρό διότι είχαν πτήσεις να τροφοδοτήσουν με κρατούμενους προς απέλαση και ότι νερό υπήρχε στο κελί.
Στις 6.00’ μας σήκωσαν άρον-άρον από τα κρεββάτια μας και χωρίς να πλύνουμε το πρόσωπό μας ούτε να πάμε τουαλέτα μας οδήγησαν προς ένα κλειστό βαν - όχι κλούβα αυτήν τη φορά - που θα μας μετέφερε στο αεροδρόμιο. Ενώ καθόμασταν στον πάγκο της υποδοχής ζήτησα λίγο νερό για να πιώ δύο χάπια και μου είπαν σε λίγο. Αφού μου το ξαναείπαν δύο-τρεις φορές, κατέληξα να πιώ τα φάρμακά μου στο αεροπλάνο.
Σύντομα φθάσαμε στο αεροδρόμιο όπου μας έβαλαν από μία ειδική είσοδο που οδηγούσε στην πίστα του αεροδρομίου και μας επιβίβασαν κατευθείαν από σκάλα που οδηγούσε στο τέλος της φυσούνας στο αεροπλάνο Β 737-800 της EL-AL. Μέσα στο αεροπλάνο διακρίναμε και αρκετούς ισραηλινούς αστυνομκούς να μας συνοδεύουν διακριτικά από απόσταση.
Μας παρέδωσαν, μετά από 1.45’ πτήση προς την Αθήνα, στους Έλληνες αστυνομικούς οι οποίοι και μας υποδέχτηκαν φιλικά και μας οδήγησαν στο γραφείο της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας του αεροδρομίου. Εκεί μας υποδέχθηκε εκ μέρους του υπουργείου εξωτερικών ο κ. Δελαβέκουρας. Σε ερώτησή μας γιατί η πρεσβεία μας στο Ισραήλ δεν εμφανίστηκε πουθενά να μας συνδράνει στο λιμάνι του Ασντόντ μας είπε ότι δεν επέτρεψαν την είσοδο των ανθρώπων της Πρεσβείας μας οι Ισραηλινοί. Επειδή στον χώρο των ανακρίσεων δεν είδα κανένα άνθρωπο από Πρεσβεία εκτός από την Αμερικάνικη που είχε εκπρόσωπο για να συνδράμει τον πρώην πρέσβη Edward Peck, πιστεύω ότι η δήλωση του κ. Δελαβέκουρα ήταν αληθινή.
Ο Προϊστάμενος και η υπεύθυνη αξιωματικός μας φέρθηκαν πολύ ευγενικά και φιλικά, μας προσέφεραν καφέ, νερό, μας επέτρεψαν να τηλεφωνήσουμε κλπ. Επίσης ήλθαν και δύο αξιωματικοί ένας Αστυνομικός Διευθυντής και ένας Υποδιευθυντής που μας ρώτησαν εάν χρειαζόμαστε κάτι ενώ είχαν ήδη δώσει εντολή να μας φροντίσουν. Έγραψαν τα ονόματά μας και τα τηλέφωνά μας τα οποία πήρε και ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών, εγώ έδωσα το κινητό της γυναίκας μου διότι το δικό μου είχε (κατασχεθεί) κλαπεί από τους Ισραηλινούς κομμάντο που κατέλαβαν το «Σφενδόνη».
Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μου προς την Γάζα.
Θέλω μόνον να συμπληρώσω ότι είμαι περήφανος που έλαβα μέρος σε αυτή την αποστολή, σαν μέλος των «Μηχανικών της Γης». Θεωρώ ότι η αποστολή μας, ακόμη και εάν δεν έφθασε στην Γάζα, είχε επιτυχία, διότι ταρακουνήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αλλά και η Αμερική πιό χαλαρά, ήδη προέβηκε σε δηλώσεις συμπαράστασης και έγιναν εκκλήσεις προς τους Ισραηλινούς για να ανοίξουν τον θαλάσσιο δρόμο προς την Γάζα. Ήδη η Αίγυπτος άνοιξε τα σύνορα στην Ράφα.
Ο δρόμος για την απελευθέρωση της Γάζας ίσως είναι μακρύς. Είμαστε έτοιμοι όμως ξανά να προσπαθήσουμε γιαυτό μέχρι να το πετύχουμε. Διδάχθηκα από την συμμετοχή μου στην αποστολή αυτή ότι εάν βάλεις κάποιο στόχο στην ζωή σου και προσπαθήσεις κάποτε θα πετύχεις και δεν έχει τελικά καμμία σημασία η ηλικία και κάποιο μικρό πρόβλημα υγείας που έχεις. Όλα ξεπερνιούνται και δεν τα σκέπτεσαι μπροστά στην σκέψη και την ελπίδα της επιτυχίας του στόχου σου. Έμαθα ότι ήδη οργανώνεται η επόμενη αποστολή...
Θάνος Πετρογιάννης
